Mateusz Kwaśnicki z WM PWr (absolwent III LO we Wrocławiu) otrzymał nagrodę Iuvenes Wratislaviae wrocławskiego oddziału PAN dla młodych naukowców za wybitne osiągnięcie w dziedzinie nauk ścisłych i technicznych. Nagroda w wysokości 10 tysięcy zł przyznawana jest naukowcom poniżej 37 roku życia, będącym po doktoracie i na stałe pracującym na Dolnym Śląsku od roku 2012 w dwóch kategoriach – za osiągnięcia w naukach humanistycznych i artystycznych oraz ścisłych i technicznych.

W 2018 Mateusz Kwaśnicki został wyróżniony nagrodą im. Michaiła Gordina przyznaną wówczas po raz pierwszy przez Europejskie Towarzystwo Matematyczne. Ustanowiło ono tę nagrodę dla uczczenia pamięci wybitnego rosyjskiego matematyka Michaiła Józefowicza Gordina, który zmarł w 2015 roku. Przyznawana jest młodym naukowcom z Europy Wschodniej, którzy osiągnęli przełomowe wyniki badań w teorii prawdopodobieństwa lub układów dynamicznych. Jej wartość wynosi 4 tysiące dolarów. Kwaśnicki otrzymał ją za wkład w analizę spektralną procesów Lévy’ego i odebrał podczas XII Międzynarodowej Konferencji z Teorii Prawdopodobieństwa i Statystyki Matematycznej, która wraz z dorocznym spotkaniem IMS (Institute of Mathematical Statistics) odbyła się w lipcu 2018 w Wilnie.

Mateusz Kwaśnicki skończył studia matematyczne na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki PWr w 2006. Tytuł doktora otrzymał dwa lata później z wyróżnieniem, a w 2012 otrzymał tytuł doktora habilitowanego nauk matematycznych - jego rozprawa została wyróżniona przez IM PAN. Obecnie ma tytuł profesora PWr i jest wybitnym przedstawicielem międzynarodowej grupy naukowców zajmujących się probabilistyczną teorią potencjału. Ponadto samodzielnie „atakuje” problemy badawcze o dużym ryzyku i wyznacza nowe kierunki badań. W 2017 rozwiązał wspólnie z R. Banuelosem stuletni problem dotyczący normy dyskretnej transformacji Hilberta, badany wcześniej przez M. Riesza i E.C. Titchmarscha. Ponadto rozwiązał kilka klasycznych i głębokich problemów matematycznych m.in. podał reprezentację nieujemnych funkcji harmonicznych względem ułamkowego laplasjanu, opisał kształt fal stojących w pewnych zbiornikach z cieczą, udowodnił brzegową zasadę Harnacka dla pewnych operatorów nielokalnych, podał charakteryzację funkcji „o kształcie dzwonu”, rozwinął teorię strun Kreina i zbadał bazy Hermite’a dla dyskretnej transformaty Fouriera.